Dansen met de golven

Een kort gedicht over een prachtige avond. Ik heb nog veel en veel meer geschreven. Maar voor nu hou ik het even hierbij.

De zachte aanraking van de aarde,

streelt tegen mijn blote huid.

Het vult mij met de pure glorie van de wereld.

Mijn tenen in een zand omhulsel,

koud maar vriendelijk.

Mijn longen bevredigt met een diepe hap zuurstof.

Mijn ogen vol ongeloof

en mijn hart verrijkt.

Ik loop over het oppervlak als of ik bang ben dat ik haar pijn zou doen.

Op de bal van mijn voeten.

Teen voor teen.

Stap voor stap,

loop ik richting het water.

Ze is kalm, maar de zee laat haar krachten zien als de golven neer vallen op de aarde.

Het geruis van de krachten op het land klinkt als muziek.

Telkens als ze neer valt galmt het met verschilde tonen.

Mijn benen beginnen te bewegen,

onwillekeurig maar toch op de maten van de zee.

Elke golf geeft weer een nieuw klank.

Ik sluit mijn ogen terwijl mijn benen bewegen,

en ik luister.

Ik luister naar de vogels, de krekels en de wind.

Het vormt een orkest,

en mijn arme beginnen te zwieren.

Mijn lichaam begint zich te verplaatsen,

en ik dans.

En terwijl ik dans, met mijn ogen gesloten,

komen de golven dichterbij.

Ze nodigen me uit door me zachtjes aan te raken,

en ik word mee genomen de zee in.

Ik hoor haar fluisteren 'dans met mij.'

Ik voel dat ze niet alleen mijn muziek wil zijn, maar ook mijn bewegingen

en ik sluit me aan bij haar kalme, maar krachtige uitstralingen.

En ik dans,

ik dans met de golven.

Maxime

VLIEG

Open je ogen en kijk, kijk verder dan wat je ziet. Adem in en ruik, ruik de wonderen van de natuur. Sta op en dans, dans op je bloten voeten en voel hoe elke cel in je lichaam leeft. Voel de aarde tussen je tenen en wees dankbaar dat je mooie voeten je elke dag weer dragen. Spring in het water zonder kleren en laat het koude water je lichaam schoonspoelen. Ervaar de tintelingen van het koude water op elke plek op je huid. Adem uit en ontspan, wees niet bang want je angst zal je tegen houden. Stop en denk eens na, denk na over wat je wil. Wat wil je?

Stop met denken en ga, en laat je niet tegen houden. Doe wat je wil, geniet en laat los. Laat los wat je tegen houd. Je leven is kostbaar en je bent er maar 1 keer. Ontdek wat je kan. Zolang je geest sterk genoeg is, kan je alles wat je wil. En als je weet wat je wil dan moet je gaan. Dus wees sterk. Wees niet bang. Wees het leven. Stop met overleven en vier jou bestaan.

Het is zo bijzonder hoeveel mensen ik ontmoet. Zoveel verschillende meningen, zoveel ongelofelijke verhalen. Zoveel…en nu pas zie ik hoe klein mijn wereldje was. Hoe klein mijn kennis is, hoe klein ik ben als persoon. Ik stel niks voor vergeleken de hoeveelheid mensen op deze aardbodem. Het maakt me bang, omdat er nog zo veel meer is. Ik wil niks missen, ik wil alles mee maken! Ik zeg altijd ‘je moet geen spijt hebben van de dingen die je doet’ maar sinds ik hier ben heb ik spijt dat ik dit niet eerder heb gedaan. Ik heb spijt van de avonden dat ik binnen zat. Spijt van de dagen dat ik me verveelde. Het leven is het niet waard om je te vervelen! Wat kan ik doen zodat ik mezelf niet meer zal vervelen in deze wereld? Er is zo veel te zien. Ik zou er op uit moeten gaan. Alles achter me laten. Werken, school, studeren. FACK IT. Leef je leven! Geniet. Er is nog zo veel meer. Waarom zou je dag in dag uit moeten werken? Voor een groot huis? En dan? Wat hebben we er aan? Doen we het voor de fame? Zodat andere mensen tegen je opkijken? Waarom willen we een groter huis? Een dure auto? Waarom moeten we de grootste nep tieten hebben? De duurste schoenen? Waarom zou je!? Voor wie doe je het? Waarom leven we? Wat is het hele doel van dit alles…

Mijn droom als kind was altijd om mijn eigen groente te verbouwen, ik was altijd bezig met plantjes, ik was altijd bezig met de natuur. Dichtbij de natuur. Klimmen in bomen, fietsen door de bossen, rennen, springen! Ik was altijd jaloers op Pokahontas, ik was altijd verliefd op tarzan! Ze leven in de natuur en het straalt perfectie uit. Dat is mijn ideale beeld. Ik word blij van de natuur, van de prachtige kleuren van de bloemen, van het heldere water, de wolken, de regen. Ik wordt gestrest van drukte, van te veel mensen op elkaar, van hoge gebouwen, van auto’s. Ik ben naar het Opra house geweest. Maar ik was lang niet zo gefascineerd door het gebouw als door de meters hoge en brede boom die ik van de week tegen kwam.

Het leven hier is zo anders dan het leven in Nederland…

Ik vlieg. Ik vlieg zacht.

Langs de maan, die naar me lacht. En ik zie de pracht van deze heldere nacht, dus ik wacht,

om naar haar te kijken, geef haar aandacht en ik smacht.

Ik bedank haar voor het licht wat ze heeft gebracht,

voor de energie en de kracht.

En ik vlieg verder omhoog. Ik vlieg boven de wolken, want daar is het droog. En terwijl ik bewoog langs de regenboog,

was er een kracht die aan me zoog. Het trok me terug naar beneden en ik poog om het tegen te houden.

En als ik kijk om te zien wat het is…

Dan zie ik mijn geschiedenis. I

k zie elke gebeurtenis, en plots voel ik gemis, maar dat wekt alleen maar ergernis,

want het stopt mijn tocht en het word een hindernis. Ze schreeuwen naar mij, ze proberen me te pakken.

Alle grijpgrage handen, ze willen dat ik ga landen.

Ze roepen: ‘dit is niet de werkelijkheid!’

En ik voel de boosheid, waarom is dit niet de waarheid, waarvoor zou ik niet kunnen leven in deze vrijheid.

Zijn ze bezorgd over mij of is het hun eigen onzekerheid?

Maar ik hoop, dat ze deze schoonheid van deze wereld en deze mogelijkheid, ooit kunnen zien. En ik stijg weer op, laat het achter me en ik zeg:

‘Vlieg!’

Ik ben aan het vliegen en ik weet niet of ik ooit zal landen. Waarom zou je niet in een sprookje willen leven als je de kans hebt?

A man told me:

“You are like a beautiful flower. Hidden in the dark forest. And when people find you, they will see your beauty. They want to choose you, but you have to be careful. A flower does not want to be picked. A flower wants to grow. And once you've been picked, don't forget where you're from. You come from the wild. And no matter how you shine in a vase, you will always be wild inside.”

Maxime

De eerste schooldag

Blauw lucht, groene bomen, gekleurde vogels, warme zon. Het leven in Australië. Zo bijzonder, maar ook….

Mijn eerste schooldag.

Tas op mijn rug, met alles erop en eraan. Ik had alles perfect voorbereid voor de eerste schooldag! Laptop, pen en papier, zonnebrand, extra lader, powerbank, eten en drinken, belangrijke papieren, uiteraard mijn paspoort, geld en zelfs een klein EHBO tasje! Toch voelde ik de zenuwen opborrelen onderweg naar school. Wat als… en honderden vragen in mijn hoofd en ideeën van hoe het zou gaan, wie ik zou ontmoeten ect. Wel ging ik er vol met enthousiasme en vertrouwen heen. Dit gaat helemaal goed komen! En ik had er zin in om van alles te gaan leren. Eenmaal aangekomen, kom ik in een gebouw met twee liften. Geen trappen, dus ik stap netjes de lift in. Ik klik op nummertje 4. De deuren gingen dicht. De lift bewoog. De spanning steeg… en toe stilte.

Opnieuw. Nummertje 4. Spanning stijgt…stilte.

Nog meer spanning dan ik al had. Nummertje 4. Spanning stijgt, hart in mijn keel…stilte.

Geen beweging meer in de lift.

‘ah, wacht. Misschien moet ik op dat ‘deuren open’ pijltje klikken.’

1 keer klikken, wachten…stilte. 2x keer klikken, niet meer wachten, 3x 6x 15x klikken…stilte.

Mijn hart ging ondertussen als een razende te keer. Het zal toch niet dat ik vast zit in deze veel te kleine, warme, dichte lift. Als laatste hoop klik ik op het knopje terug naar de begane grond. Ik voel beweging, maar verder gebeurt er niks. De deuren blijven dicht. Ik laat een veel te luide, gefrustreerde zucht horen en gooi mijn tas op de grond. Zit ik serieus vast in een lift in Australië!? Ik heb nog nooit vastgezeten en dan u, op dit moment, in Australië, zit ik vast in een lift!! Het is niet te geloven! Boos staar ik naar de dichte deuren als of ze daardoor vanzelf open gaan waarna ik mensen hoor praten aan de andere kant van de lift. Ik klop, iets te dramatisch, op de deuren van de lift. ‘Hallo, volgens mij zit ik vast!’

Ow wacht. Engels.

‘Hello, I think I’m stuck!’

Geen reactie uiteraard. Aangezien ik nog geen simkaartje had wilde ik liever niet bellen. Maar omdat ik enigszins paniek voelde belde ik de noodlijn van mijn school om het verhaal uit te leggen. (wat me uiteindelijk 64 Australische dollars heeft gekost.)

10 telefoontjes, gesprekken met de noodlijn in de lift en al zitten op de grond moest ik maar even wachten. 45 minuten later werd ik gered door de Australische brandweer mannen! De docenten van school wilde zelfs een ambulance bellen, de lift was namelijk erg warm en ze waren bang dat ik zuurstofgebrek had. Dat leek me allemaal een beetje teveel van het goede. Dus die hoefde gelukkig niet te komen. Wat een goed begin van mijn 1e schooldag.

Ik wilde avontuur. Hier krijg je avontuur! Hahaha.

Na het lezen van dit stukje is het vast al wel duidelijk geworden dat ik in Australië zit! Na het uploade van mijn vorige blog (met het verhaal over de gecencelde vlucht) ben alsnog dezelfde dag vertrokken naar down under! Ze hebben er een vlucht tussen kunnen plakken. Ik ging wel 4 uur later dan gepland, moest rennen voor mijn vliegtuig in Londen en haasten in Hongkong, maar ik heb het gehaald! En ik ben veilig aangekomen!

Ik merk dat ik alles nog heel erg moet laten bezinken. De nieuw school, de omgeving, de nieuwe mensen, het continu Engels praten, mijn gastgezin, de warmte. Ik geniet met volle teugen, maar het is lastig om te schrijven als het nog niet zo is geland allemaal. Het is heel bijzonder om hier te zijn. De mensen zijn onwijs aardig en ik geniet vooral heel erg van de zee en de omgeving. Ik voel me thuis. Ik voel me heerlijk, en ik kijk er naar uit om jullie nog meer te vertellen over alle rare avonturen die ik ga mee maken! Het lift avontuur heeft misschien nog wel meer indruk gemaakt op me dan aankomen in Australië zelf!

Tot snel! Nog maar 134 dagen

Geen-planning-is-de-beste-planning.. dat blijkt maar weer.

Geen-planning-is-de-beste-planning-lifestyle. In mijn vorige blog vertelde ik dat hoorde van andere mensen dat dat de beste planning is. Ondertussen had gepland om via een organisatie deze lifestyle te leren. En ik had gepland om een taalreis te hebben voordat ik naar aan de ‘geen-planning-is-de-beste-planning-lifestyle’ zou beginnen.

Nu is het dus al duidelijk dat ik nog niet zo bekend ben met deze lifestyle, omdat ik al van alles hebgepland. En nu is het ook duidelijk waarom deze lifestyle zo goed is voor het reizen. Daar ben ik nu namelijk wel achter gekomen…

Gisteravond om half 6 zat ik rustig aan tafel met een kopje thee. Ik zou om half 7 lekker uit eten gaan met mijn gezin als afscheid. Ik had gister de laatste dingentjes voorbereid en ingepakt. Twee volle tassen wat een totaal gewicht van 19 kilo geeft. Ik was in mijn enthousiasme al een paar keer de trap op gelopen met beide tassen om te voelen hoe het zou zijn. Ik moet zeggen dat het me nog mee valt! Ik had alle nodige papieren uitgeprint en ik ben echt nog nooit zo voorbereid ergens op geweest! Dus ik was erg trots op mezelf, zelfverzekerd met 19 kilo spullen, gezonde spanning toen ik een berichtje kreeg op mijn telefoon. Aangezien ik niks aan het doen was keek ik meteen. Een mailtje…

‘Dear Miss Stell,

We are contacting you to let you know that your flight BA0031 from Heathrow (London) to Hong Kong on 13 Feb 2020 has been cancelled.

We're sorry for any inconvenience this may cause you.’

Even storten ik in. Mijn reis…mijn planning!!Wat moet ik nu met mijnplanning!WAT MOET IK NU?! Ik met mijn 1 keer vliegen (waar ik vooral achter mijn vriendin aan waggelde) nul ervaring met dit alles, stond even met mijn handen in mijn haren. Moest ik nu gaan bellen naar mensen? En naar wie? Maar het was half 6 dus iedereen was dicht? Noodlijn? Waar vind je die?

Gelukkig heb ik uiteindelijk, een half uur verder, WTC aan de lijn gekregen. De noodlijn was open tot 10 uur. (ook niet echt logisch) Bij hun was nog niks bekend. Er stonden geen gecancelde vluchten, maar ze zouden het wel voor me gaan uitzoeken en ik zou terug worden gebeld.

Je begrijpt wel dat ik met een lang gezicht mee ging uiteten. Ik had er wel zin in (want ik had honger) maar met mijn gedachten was ik ‘in de wolken’ en bij mijn vliegreis. Hoe nu verder? Morgen zou ik gaan vliegen!

Pas na het hoofdgerecht werd ik belt. Ik rende natuurlijk snel naar een rustige plek in het restaurant waarbij ik in alle haast mijn stoel meenam die vervolgens omviel, wat als gevolg gaf dat alle ogen naar mij keken. Het maakte me niet uit. Zolang het maar goed nieuw was!

‘Helaas, we kunnen niks voor je doen tot morgen ochtend.’

Kut.

Tot zover mijn reis. Vandaag blijf ik nog thuis, morgen misschien ook nog wel. Misschien ga ik zondag? Of over een week..? Het is natuurlijk verschrikkelijk druk, zouden het twee weken worden?

Ik hou jullie op de hoogte.

Het begin van mijn reis

In de stilte van mijn afgesloten kamer staar ik naar mijn computerscherm. In mijn hand heb ik mijn telefoon stevig vast geklemd, waar mijn moeder aan de andere kant van de lijn mijn zenuwen in de stilte kan horen. Mijn hart zit in mijn keel, mijn ademhaling voelt zwaar, mijn handen zweten en mijn wijsvinger ligt nog altijd trillend op de muisknop.

'En?'

Vraagt mijn moeder. Ik heb even de tijd nodig om mijn tranen weg te slikken voor ik reageer.

'Mam? Ik ga naar Australië!!’

1 november 2019 waagde ik de stap om mezelf in het diepe te gooien. Toen nam ik het besluit om naar de andere kant van de wereld te reizen. 13 februari 2020 vertrek ik naar Australië. Ik zeg tegen iedereen dat het 5 maanden zijn, maar stiekem zijn het maar 4 maanden en 3 weken. Dus geen zorgen ;) Ik had wel het idee, dat op het moment dat ik mijn vliegticket had geboekt alles fout ging! Australië werd ineens een land met de grootste natuur rampen.

Bosbranden, overstromingen en er werden zelfs aardverschuivingen voorspelt. Een onzekere periode voor het land en voor mij best een spannend besluit om deze reis door te laten gaan. Toch ga ik de stap wagen, want ja… je kan beter spijt hebben van iets wat je hebt gedaan dan van iets wat je niet hebt gedaan. En ik beloof jullie: ik zal ongedeerd terug komen!

Ik ga er natuurlijk niet onvoorbereid heen. De mensen die mij goed kennen weten dat ik best roekeloos ben, maar dit wilde ik toch graag een beetje uitstippen. Daarom ga ik eerst twee weken naar een taalschool in Brisbane om wat zekerder te worden van mijn Engels. Ik ga daar naar een gastgezin om mezelf te verdiepen in het cultuur en zodat ik de eerste twee weken even rustig kan wenen. Daarna vlieg ik naar Sydney en heb ik 4 dagen een backpackers programma, zodat ik op weg word geholpen met de geen-planning-is-de-beste-planning-lifestyle. Aan die lifestyle ga ik mezelf een maand lang wagen. Nog geen idee wat ik ga doen in die maand!

Na een maandje geen-planning-is-de-beste-planning moet ik weer terug zijn in Sydney, want daar ga ik studeren aan de grootste bartenderschool ter wereld! Het is een maand lang de gaafste cocktails leren maken, de mooiste creaties leren bedenken en alles leren van de geschiedenis van alcohol! Daarna heb ik nog twee maanden de tijd om rond te reizen en te werken. Wat ik dan ga doen weet ik nog niet en laat ik lekker op mijn pad komen. Dit is allemaal super gaaf natuurlijk, maar het doel van deze reis ligt voornamelijk in het ontdekken van mezelf. Nederland is zo’n veilige en vertrouwde omgeving. Er is altijd wel iemand die me kan helpen als ik er niet uit kom. Maar wat kan ik precies alleen? Hoe ver kan ik komen als ik alleen ben? Daar ga ik achter komen!

Natuurlijk verdwijn ik niet 4 maanden en 3 weken van de aardbodem. Om jullie duidelijk te maken dat ik nog ergens ben zal ik zo af en toe een stukje schrijven. Zoals ik al zei: ik weet niet hoe het allemaal gaat lopen dus ik heb nog geen idee hoe vaak ik zal schrijven, maar dat gaan we allemaal mee maken!

Voor nu nog de laatste voorbereidingen. Nog wat kleine dingetjes kopen, veel werken, want jeetje…wat een geld. Ik heb nog twee drukke weken in Nederland voor de boeg en dan mag mijn grote avontuur beginnen!

Liefs Maxime Stell

(hieronder nog een gedichtje: Wie ben ik?)

Ben ik mooi?

Ben ik geliefd?

Ben ik slim?

Ben ik plezier?

Of ben ik dat allemaal niet?

Want ja, wat doe ik anders hier?

Wil ik leren in wie ik ben?

Of moet ik leren om jou te helpen leren wie jij bent?

Moet ik luisteren naar wat iemand mij te vertellen heeft?

Of moet ik het vertellen zodat een ander het te luisteren heeft?

Ben ik ik, omdat ik ben wie ik ben?

Of ben ik toch een beetje jij, omdat jij mij hebt geleerd mij te zijn?

Of ben ik toch.. wij?

Omdat wij meer zijn dan alleen ik?

Wie ben ik eigenlijk?

Wat ben ik?

Waarvoor wil ik zijn?

En vooral…

Wie wil ik zijn?