Blauw lucht, groene bomen, gekleurde vogels, warme zon. Het leven in Australië. Zo bijzonder, maar ook….

Mijn eerste schooldag.

Tas op mijn rug, met alles erop en eraan. Ik had alles perfect voorbereid voor de eerste schooldag! Laptop, pen en papier, zonnebrand, extra lader, powerbank, eten en drinken, belangrijke papieren, uiteraard mijn paspoort, geld en zelfs een klein EHBO tasje! Toch voelde ik de zenuwen opborrelen onderweg naar school. Wat als… en honderden vragen in mijn hoofd en ideeën van hoe het zou gaan, wie ik zou ontmoeten ect. Wel ging ik er vol met enthousiasme en vertrouwen heen. Dit gaat helemaal goed komen! En ik had er zin in om van alles te gaan leren. Eenmaal aangekomen, kom ik in een gebouw met twee liften. Geen trappen, dus ik stap netjes de lift in. Ik klik op nummertje 4. De deuren gingen dicht. De lift bewoog. De spanning steeg… en toe stilte.

Opnieuw. Nummertje 4. Spanning stijgt…stilte.

Nog meer spanning dan ik al had. Nummertje 4. Spanning stijgt, hart in mijn keel…stilte.

Geen beweging meer in de lift.

‘ah, wacht. Misschien moet ik op dat ‘deuren open’ pijltje klikken.’

1 keer klikken, wachten…stilte. 2x keer klikken, niet meer wachten, 3x 6x 15x klikken…stilte.

Mijn hart ging ondertussen als een razende te keer. Het zal toch niet dat ik vast zit in deze veel te kleine, warme, dichte lift. Als laatste hoop klik ik op het knopje terug naar de begane grond. Ik voel beweging, maar verder gebeurt er niks. De deuren blijven dicht. Ik laat een veel te luide, gefrustreerde zucht horen en gooi mijn tas op de grond. Zit ik serieus vast in een lift in Australië!? Ik heb nog nooit vastgezeten en dan u, op dit moment, in Australië, zit ik vast in een lift!! Het is niet te geloven! Boos staar ik naar de dichte deuren als of ze daardoor vanzelf open gaan waarna ik mensen hoor praten aan de andere kant van de lift. Ik klop, iets te dramatisch, op de deuren van de lift. ‘Hallo, volgens mij zit ik vast!’

Ow wacht. Engels.

‘Hello, I think I’m stuck!’

Geen reactie uiteraard. Aangezien ik nog geen simkaartje had wilde ik liever niet bellen. Maar omdat ik enigszins paniek voelde belde ik de noodlijn van mijn school om het verhaal uit te leggen. (wat me uiteindelijk 64 Australische dollars heeft gekost.)

10 telefoontjes, gesprekken met de noodlijn in de lift en al zitten op de grond moest ik maar even wachten. 45 minuten later werd ik gered door de Australische brandweer mannen! De docenten van school wilde zelfs een ambulance bellen, de lift was namelijk erg warm en ze waren bang dat ik zuurstofgebrek had. Dat leek me allemaal een beetje teveel van het goede. Dus die hoefde gelukkig niet te komen. Wat een goed begin van mijn 1e schooldag.

Ik wilde avontuur. Hier krijg je avontuur! Hahaha.

Na het lezen van dit stukje is het vast al wel duidelijk geworden dat ik in Australië zit! Na het uploade van mijn vorige blog (met het verhaal over de gecencelde vlucht) ben alsnog dezelfde dag vertrokken naar down under! Ze hebben er een vlucht tussen kunnen plakken. Ik ging wel 4 uur later dan gepland, moest rennen voor mijn vliegtuig in Londen en haasten in Hongkong, maar ik heb het gehaald! En ik ben veilig aangekomen!

Ik merk dat ik alles nog heel erg moet laten bezinken. De nieuw school, de omgeving, de nieuwe mensen, het continu Engels praten, mijn gastgezin, de warmte. Ik geniet met volle teugen, maar het is lastig om te schrijven als het nog niet zo is geland allemaal. Het is heel bijzonder om hier te zijn. De mensen zijn onwijs aardig en ik geniet vooral heel erg van de zee en de omgeving. Ik voel me thuis. Ik voel me heerlijk, en ik kijk er naar uit om jullie nog meer te vertellen over alle rare avonturen die ik ga mee maken! Het lift avontuur heeft misschien nog wel meer indruk gemaakt op me dan aankomen in Australië zelf!

Tot snel! Nog maar 134 dagen