Een kort gedicht over een prachtige avond. Ik heb nog veel en veel meer geschreven. Maar voor nu hou ik het even hierbij.

De zachte aanraking van de aarde,

streelt tegen mijn blote huid.

Het vult mij met de pure glorie van de wereld.

Mijn tenen in een zand omhulsel,

koud maar vriendelijk.

Mijn longen bevredigt met een diepe hap zuurstof.

Mijn ogen vol ongeloof

en mijn hart verrijkt.

Ik loop over het oppervlak als of ik bang ben dat ik haar pijn zou doen.

Op de bal van mijn voeten.

Teen voor teen.

Stap voor stap,

loop ik richting het water.

Ze is kalm, maar de zee laat haar krachten zien als de golven neer vallen op de aarde.

Het geruis van de krachten op het land klinkt als muziek.

Telkens als ze neer valt galmt het met verschilde tonen.

Mijn benen beginnen te bewegen,

onwillekeurig maar toch op de maten van de zee.

Elke golf geeft weer een nieuw klank.

Ik sluit mijn ogen terwijl mijn benen bewegen,

en ik luister.

Ik luister naar de vogels, de krekels en de wind.

Het vormt een orkest,

en mijn arme beginnen te zwieren.

Mijn lichaam begint zich te verplaatsen,

en ik dans.

En terwijl ik dans, met mijn ogen gesloten,

komen de golven dichterbij.

Ze nodigen me uit door me zachtjes aan te raken,

en ik word mee genomen de zee in.

Ik hoor haar fluisteren 'dans met mij.'

Ik voel dat ze niet alleen mijn muziek wil zijn, maar ook mijn bewegingen

en ik sluit me aan bij haar kalme, maar krachtige uitstralingen.

En ik dans,

ik dans met de golven.

Maxime